Term: Dyfuzja innowacji (model Rogersa)

Dyfuzja innowacji jest to proces upowszechniania się innowacji w przedsiębiorstwie lub społeczeństwie. Jeden z modeli dyfuzji innowacji opisał Everett M. Rogers. Rogers zdefiniował dyfuzję innowacji następująco (Diffusion of Innovations, 5th Edition, Free Press 2003): dyfuzja jest procesem, dzięki któremu dochodzi do zakomunikowania innowacji, przez określone w czasie kanały, pośród członków systemu społecznego. To specjalny rodzaj komunikacji, w którym wiadomość dotyczy nowych idei.

Mechanizm dyfuzji innowacji można stosować nie tylko w odniesieniu do upowszechniania innowacji. Opisuje on również proces upowszechniania się zmiany w organizacji.

W procesie upowszechniania innowacji wyróżnia się pięć etapów:

  1. Wiedza (ang. knowledge) – etap początkowy, kiedy osoba (pracownik, klient) styka się z innowacją i nie ma na jej temat informacji. Podczas tego etapu, osoba nie odczuwa potrzeby poszukiwania na temat innowacji.
  2. Perswazja (ang. persuasion) – osoba jest zainteresowana innowacją i poszukuje informacji na jej temat, by zdobyć szczegółową wiedzę.
  3. Decyzje (ang. decision) – korzystając ze zdobytej wiedzy osoba rozważa wady i zalety korzystania z danej innowacji oraz podejmuje decyzję o akceptacji lub odrzuceniu innowacji.
  4. Wdrożenie (ang. implementation) – po akceptacji innowacji, osoba rozpoczyna jej wdrażanie. Na tym etapie, osoba weryfikuje w praktyce przydatność innowacji.
  5. Potwierdzenie (ang. confirmation) – po potwierdzeniu przydatności innowacji, osoba podejmuje decyzję o kontynuowaniu korzystania z innowacji.

Rogers, opisując rozkład liczby osób akceptujących i wdrażających innowacje w czasie, posłużył się krzywą rozkładu normalnego (inaczej: krzywą Gaussa, krzywą dzwonową) i sporządził krzywą upowszechniania innowacji.

Krzywa upowszechniania innowacji Rogersa (Źródło: D. Jacobs, Controlling Organizational Change: Beyond the Nightmare, „Journal of the Quality Assurance Institute” 2007, nr 4, s. 20)

Ogół osób, wśród których upowszechnia się innowacja lub objętych zmianą, można podzielić na pięć segmentów ułożonych wzdłuż krzywej rozkładu normalnego. Są to:

  • Innowatorzy (2,3% populacji),
  • Pierwsi Naśladowcy (13,6%),
  • Wczesna Większość (34,1%),
  • Późna Większość (34,1%),
  • Maruderzy.

Patrząc na krzywą rozkładu postaw wobec innowacji/ zmian widać, że kluczowe jest pozyskanie Wczesnej i Późnej Większości, które to grupy stanowią statystycznie 68% populacji.

Jednym z badaczy, który rozwinął koncepcję Rogersa był Geoffrey Moore, który swoje wnioski zawarł w książce „Crossing the Chasm” (polskie wydanie –pt. Przeskoczyć przepaść. Jak trafić z nowoczesnym produktem do każdego klienta, Onepress 2013). Moore przedstawił koncepcje luk między grupami klientów/ odbiorców zmiany. Największa luka, nazwana przez niego „przepaścią”, istnieje między Pierwszymi Naśladowcami i Wczesną Większością.

Kategoria hasła: Badania i rozwój (R&D)
« Wróć do Słownika