Term: Otwarta innowacja

Pojęcie „otwartej innowacji” zostało wprowadzone przez Henryego W. Chesbrougha w 2003 w książce „Open Innovation: The New Imperative for Creating and Profiting from Technology”. Otwarta innowacja zdaniem Chesbrougha to „rozproszony proces innowacji oparty na celowym przepływie wiedzy ponad granicami organizacyjnymi”. Na pojawienie się tego pojęcia silny wpływ miało pojawienie się ruchu startupowego, kiedy duże firmy takiej jak Kodak, Nokia, IBM, Xerox i inni giganci zaczęli odczuwać nasilająca presję ze strony nowych, technologicznych spółek. Jak to określił Roger McNamee, współzałożyciel funduszu private equity Elevation Partners: „To klasyczny problem zarządzania, który występuje w całej światowej ekonomii, który polega na tym, że kiedy firmy osiągają pewną skalę to zaczynają zdawać sobie sprawę, że wraz ze wzrostem tracą zdolność do innowacji i by efektywnie zbudować coś nowego, to muszą to kupić. Stworzenie czegoś nowego od podstaw w ramach dużej organizacji zajmuje bowiem zbyt dużo czasu, a korporacje chcą (a w zasadzie – muszą) osiągnąć natychmiastowy efekt. Na tym etapie taka firma nie jest w stanie w żaden sposób rozwiązać tego problemu bez odwołania się do pomocy z zewnątrz.”
System otwartej innowacji został z sukcesem wdrożony przez NASA w prywatyzacji usług wynoszenia ładunków do Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. NASA przyjęła model współfinansowania najbardziej obiecujących rozwiązań, ale ich nie narzucała firmom biorącym udział w programie lotów komercyjnych, pozwalając im wybrać różne strategie realizacji zadania pod warunkiem spełnienia przez nie wybranych parametrów. Udostępniła również firmom swoją wiedze i ekspertów, oraz pozwoliła na testowanie niektórych rozwiązań w swoich ośrodkach. Zapewniła również dostęp do infrastruktury (stanowiska startowe). Sukces programu komercjalizacji pozwolił NASA zaoszczędzić ogromne kwoty, które mogły być z powodzeniem użyte na realizację innych, strategicznych programów.
W przypadku firm przemysłowych otwarte innowacje mogą oznaczać jednej lub kilku strategii. Firma przemysłowa poszukując rozwiązania problemów jej klientów może zbudować dane rozwiązanie u siebie, rekrutując do wykonania tego zadania również osoby i zespoły spoza firmy. Jeśli nie ma odpowiednich kompetencji a są one dostępne – może kupić technologię (w postaci licencji) na rynku. W przypadku, gdyby zakup był nie możliwy, może współpracować z kimś, kto ma odpowiednią technologię i w ten sposób się jej nauczyć. Jeśli dany problem jest nowy, może zainwestować w firmę, rozwijającą dane rozwiązanie (np. startup). Może również współtworzyć od zera rozwiązanie z innymi firmami, które działają na tym samym rynku (również ze swoimi konkurentami), które mają podobny problem.