Jak wspomniano we wstępie, istnieje kilka dróg testowania możliwych inteligentnych rozwiązań produkcyjnych. Poniżej zaprezentowano zasadność poszczególnych narzędzi, wraz z ich największymi wadami i zaletami.
Demonstracja technologii – rozwiązanie najtańsze. Dostawcy, instytucje edukacyjne itp. często dysponują określonymi stanowiskami demonstracyjnymi. Pokazują one potencjał danego rozwiązania, często jednak nie ukazują wprost, jak zachowuje się ono w procesie, którego ma dotyczyć w naszych realiach. W pojedynczych przypadkach demonstrator może odwzorować realne działanie rozwiązania i to, jak odpowiada ono na nasze potrzeby.
Projekt rozwiązania – czasami może zapewnić wskazówki i odpowiedź na pytanie, czy planowane rozwiązanie sprawdzi się w naszych realiach. Przykładem może być stworzenie projektu tras robotów autonomicznych, który powie nam czy koncepcja ich wdrożenia jest słuszna.
Wirtualna rzeczywistość – w ramach testów można także stworzyć symulację planowanego stanowiska pracy człowieka i odwzorować to, co czeka operatora. Jest to o tyle zasadne, że koszty takiej symulacji będą niewspółmiernie niższe niż wykonanie docelowego stanowiska i – ewentualnie – jego późniejsze korygowanie
Symulacja komputerowa – zasadna i niezbędna w zasadzie w każdym procesie, w którym wdrożenie planowane jest w dużej skali, a proces objęty wdrożeniem można symulować. Przykładem jest tu choćby robotyzacja.
PoC (Proof of Concept) – najczęściej, aczkolwiek nie zawsze, jest to podejście najdroższe. Zaletą jego jest praktycznie jednoznaczna odpowiedź na pytanie czy wdrożenie ma sens. PoC jest niejako prototypem docelowego rozwiązania, zaprojektowanym tak, aby mogło szybko zostać wyskalowane do wdrożenia produkcyjnego.
