Term: Sieć IoT nielicencjonowana

Sieci bezprzewodowe służące transmisji danych działające w tzw. paśmie nielicencjonowanym, czyli paśmie częstotliwości które regulatorzy (w Polsce Urząd Komunikacji Elektronicznej) pozostawiają dla użytkowników „bez nadzoru” (z wyjątkiem mocy nadawania) przykładowo w Polsce i Europie są to pasma w okolicy 169, 433, 868 MHz a w USA - 915 MHz. Działanie w obrębie takiej częstotliwości nie wymaga licencji ale nie jest też poddane kontroli UKE, mogą się więc zdarzyć sytuacje, kiedy działanie jednej sieci albo jednego nadajnika sieci zakłóca działanie innego nadajnika/urządzenia. Najczęściej takie wzajemne zakłócanie ma miejsce czasowo, dlatego dla niekrytycznych czasowo zastosowań – np. pomiarów zużycia wody, pomiarów wolno zmieniających się parametrów, albo parametrów mających wartość raportową a nie krytycznie niezbędnych do decyzji sieci te są wystarczające. Przykładem sieci nielicencjonowanych są sieci LoRa, Wireless Mbus lub Sigfox. Alternatywą dla sieci nielicencjonowanych są sieci licencjonowane, czyli sieci wykorzystujące częstotliwości dystrybuowane przez UKE na bazie koncesji/licencji – czyli sieci operatorów komórkowych (2G, 3G, 4G w tym LTE CatM i BN IoT, 5G) lub sieci specjalnego przeznaczenia jak GSM-R (dla kolei) lub w Polsce LTE 450 rozwijane dla energetyki (sieć budowana przez PGE Systemy).